تاریخ همواره آبستن حوادث و فتنه هایی شگرف بوده و هست، با نگاه به فتنه های تاریخ اسلام (از صدر تا کنون) بخوبی در می یابیم همانطورکه خداوند متعال در قرآن می فرماید: «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ» (۱)، همگی در معرض امتحان ها و فتنه های گوناگون هستیم و لذا « ُکنْ فِى الْفِتْنَهِ کَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ» در فتنه ها همچون شتر دو ساله باش؛ نه پشتی دارد تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش را بدوشند(۲).
مقایسه بین فتنه های صدر اسلام و دوران انقلاب (بویژه فتنه سال ۸۸) بخوبی روشن می کند که در حوادث فتنه گون خواص بسیاری که اتفاقاً دارای سوابق درخشان بوده و حتی «شمشیرشان، کراراً غبار غم از چهره پیامبر خدا زدوده بود»، حرف «ریاست» که به میان آمد، لغزیدند(!)، خواصی که در بزنگاه به دشمنان اسلام «سواری» دادند و دشمن توانست به خوبی آنان را بدوشد!
در دوران امام علی(ع) «خواص مردودی» که در برهه های حساس و حیاتی، جبهه حق را رها کردند و سر از اردوگاه‌های دشمن در آورده‌اند، توانستند بسیاری از «عوام الناس» را با خود به انحراف بکشند، خواص بی بصیرتی که سال ها در منصب های مختلف به عنوان رییس مجلس، وکیل، نخست وزیر و … فعالیت کرده بودند و تا زمانی که بر صندلی ریاست تکیه زده بودند، در رسای دموکراسی و ولایت مداری سخن می راندند، ولی بعد از کنار رفتن از پست و مقام و رای نیاوردن در انتخابات (!) در مقابل ارزش ها صف آرایی کردند.
آنچه مسلم است در ۳۳ سال گذشته «عوامِ گوش به فرمانِ ولی» همواره گوی سبقتِ «بصیرت، فهم درست و اقدام به موقع» را از «خواص» ربوده اند و با تبعیت از «امام راحل و امام حاضر» هر بار انقلاب را از گردنه ای حساس عبور داده اند، هر چند که باید پذیرفت به انحراف رفتن خواص در هر مقطعی هزینه های زیادی را بر نظام اسلامی تحمیل کرده است و قطعاً نظام اسلامی و رهبری آن، از سقوط سرمایه ها و استوانه های خود و دشمنی «طلحه و زبیرهای زمانه» ناخشنودند، تا آنجاکه بنا را بر«جذب حداکثری و دفع حداقلی» گذاشتند.
براستی که در فتنه ۸۸ این «عــوام» بودند که با بی توجهی به مردودین، از «خــواص»پیشی گرفتند و با بصیرتی ستودنی از فرامین رهبری پیروی کرده و توانستند به خوبی از تکرار اشتباهات گذشتگان درس بگیرند، این انقلاب تا کنون فتنه های گوناگونی را پشت سر گذاشته و هر بار نیز «ریزش ها و رویش ها» به دنبال هم آمده اند، اما قطعاً این آخرین امتحان و آزمایش نخواهد بود.
مسلماً این «امتِ برتر از امت صدر اسلام» هیچگاه « امــام» خود را تنها نخواهند گذاشت، اما «خواص» همواره در معرض یک «تهدید بالقوه» به سر می برند، لذا بر مبنای آنچه گفته شد و برای کاستن از هزینه های تحمیلیِ سقوط خواص، عوام باید ضمن مراقبت از خود و دستاوردهای انقلاب، مراقب خواص نیز باشند تا مبادا به انحراف کشیده شوند.
و چه زیبا فرمود امام علی(ع) در نامه خود به مالک اشتر که :
« دوست داشتنى ترین چیزها در نزد تو، در حق میانه ترین، و در عدل فراگیرترین، و در جلب خشنودى مردم گسترده ترین باشد، که همانا خشم عمومى مردم، خشنودى خواص (نزدیکان) را از بین مى برد، امّا خشم خواص را خشنودى همگان بى أثر مى کند. خواصّ جامعه، همواره بار سنگینى را بر حکومت تحمیل مى کنند زیرا در روزگار سختى یاریشان کمتر، و در اجراى عدالت از همه ناراضى تر، و در خواسته هایشان پافشارتر، و در عطا و بخشش ها کم سپاستر، و به هنگام منع خواسته ها دیر عذر پذیرتر، و در برابر مشکلات کم استقامتتر مى باشند. در صورتى که ستون هاى استوار دین، و اجتماعات پرشور مسلمین، و نیروهاى ذخیره دفاعى، عموم مردم مى باشند، پس به آنها گرایش داشته و اشتیاق تو با آنان باشد» .(۳)
پی نوشت:
۱) آیا مردم پنداشته اند که همین که [به زبان] بگویند ایمان آوردیم آنان را رها می کنند و آزموده نمی شوند؟ (عنکبوت ۲)
۲) نهج البلاغه، حکمت یک
۳) نامه ۵۳ نهج البلاغه
انتهای پیام/۱۴۴۴
اصرار بر «تک رأی» خیانت است/ عده ای به جای حفظ منافع نظام و ملت به فکر منافع خواص هستند
کدو حلوایی خوراک روزهای زمستانی گیلانیها
بانوی گیلانی در اردوی تیم ملی کبدی