تاریخ همواره آبستن حوادث و فتنه هایی شگرف بوده و هست، با نگاه به فتنه های تاریخ اسلام (از صدر تا کنون) بخوبی در می یابیم همانطورکه خداوند متعال در قرآن می فرماید: «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَكُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ» (1)، همگی در معرض امتحان ها و فتنه های گوناگون هستیم و لذا « ُکنْ فِى الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ» در فتنه ها همچون شتر دو ساله باش؛ نه پشتي دارد تا سوارش شوند و نه پستاني تا شيرش را بدوشند(2).
مقایسه بین فتنه های صدر اسلام و دوران انقلاب (بویژه فتنه سال 88) بخوبی روشن می کند که در حوادث فتنه گون خواص بسیاری که اتفاقاً دارای سوابق درخشان بوده و حتی «شمشیرشان، کراراً غبار غم از چهره پیامبر خدا زدوده بود»، حرف «رياست» كه به ميان آمد، لغزيدند(!)، خواصی که در بزنگاه به دشمنان اسلام «سواری» دادند و دشمن توانست به خوبی آنان را بدوشد!
در دوران امام علی(ع) «خواص مردودی» که در برهه های حساس و حیاتی، جبهه حق را رها کردند و سر از اردوگاه‌های دشمن در آورده‌اند، توانستند بسیاری از «عوام الناس» را با خود به انحراف بکشند، خواص بی بصیرتی که سال ها در منصب های مختلف به عنوان رییس مجلس، وکیل، نخست وزیر و … فعالیت کرده بودند و تا زمانی که بر صندلی ریاست تکیه زده بودند، در رسای دموکراسی و ولایت مداری سخن می راندند، ولی بعد از کنار رفتن از پست و مقام و رای نیاوردن در انتخابات (!) در مقابل ارزش ها صف آرایی کردند.
آنچه مسلم است در 33 سال گذشته «عوامِ گوش به فرمانِ ولی» همواره گوی سبقتِ «بصیرت، فهم درست و اقدام به موقع» را از «خواص» ربوده اند و با تبعیت از «امام راحل و امام حاضر» هر بار انقلاب را از گردنه ای حساس عبور داده اند، هر چند که باید پذیرفت به انحراف رفتن خواص در هر مقطعی هزینه های زیادی را بر نظام اسلامی تحمیل کرده است و قطعاً نظام اسلامی و رهبری آن، از سقوط سرمایه ها و استوانه های خود و دشمنی «طلحه و زبیرهای زمانه» ناخشنودند، تا آنجاکه بنا را بر«جذب حداکثری و دفع حداقلی» گذاشتند.
براستی که در فتنه 88 این «عــوام» بودند که با بی توجهی به مردودین، از «خــواص»پیشی گرفتند و با بصیرتی ستودنی از فرامین رهبری پیروی کرده و توانستند به خوبی از تکرار اشتباهات گذشتگان درس بگیرند، این انقلاب تا کنون فتنه های گوناگونی را پشت سر گذاشته و هر بار نیز «ریزش ها و رویش ها» به دنبال هم آمده اند، اما قطعاً این آخرین امتحان و آزمایش نخواهد بود.
مسلماً این «امتِ برتر از امت صدر اسلام» هیچگاه « امــام» خود را تنها نخواهند گذاشت، اما «خواص» همواره در معرض یک «تهدید بالقوه» به سر می برند، لذا بر مبنای آنچه گفته شد و برای کاستن از هزینه های تحمیلیِ سقوط خواص، عوام باید ضمن مراقبت از خود و دستاوردهای انقلاب، مراقب خواص نیز باشند تا مبادا به انحراف کشیده شوند.
و چه زیبا فرمود امام علی(ع) در نامه خود به مالک اشتر که :
« دوست داشتنى ترين چيزها در نزد تو، در حق ميانه ترين، و در عدل فراگيرترين، و در جلب خشنودى مردم گسترده ترين باشد، كه همانا خشم عمومى مردم، خشنودى خواص (نزديكان) را از بين مى برد، امّا خشم خواص را خشنودى همگان بى أثر مى كند. خواصّ جامعه، همواره بار سنگينى را بر حكومت تحميل مى كنند زيرا در روزگار سختى ياريشان كمتر، و در اجراى عدالت از همه ناراضى تر، و در خواسته هايشان پافشارتر، و در عطا و بخشش ها كم سپاستر، و به هنگام منع خواسته ها دير عذر پذيرتر، و در برابر مشكلات كم استقامتتر مى باشند. در صورتى كه ستون هاى استوار دين، و اجتماعات پرشور مسلمين، و نيروهاى ذخيره دفاعى، عموم مردم مى باشند، پس به آنها گرايش داشته و اشتياق تو با آنان باشد» .(3)
پی نوشت:
1) آيا مردم پنداشته اند كه همين كه [به زبان] بگويند ايمان آورديم آنان را رها می كنند و آزموده نمی شوند؟ (عنكبوت 2)
2) نهج البلاغه، حکمت یک
3) نامه 53 نهج البلاغه
انتهای پیام/1444
اصرار بر «تک رأی» خیانت است/ عده ای به جای حفظ منافع نظام و ملت به فکر منافع خواص هستند
کدو حلوایی خوراک روزهای زمستانی گیلانیها
بانوی گیلانی در اردوی تیم ملی کبدی