کد خبر: 99680 - تاریخ: دوشنبه، 21 دسامبر 2015 - 16:30

به مناسبت جشن نهم ربیع، عید ولایت و امامت امام عصر؛

نهم ربیع‌الاول؛ آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور، امتداد غدیر و عید واقعی شیعه در عصر حاضر/ دیدگاه مراجع شیعه نسبت به طرح اختلافات مذهبی در نهم ربیع

نهم ربیع الاول؛ آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور، بیعتی دوباره به بلندای دعای عهد در طول تاریخ، برای تحقق جامعه عدل مهدوی و حاکمیت جهانی اسلام و تجلی اراده مستضعفین عالم و نابودی جبهه استکبار و باطل، تحقق عدل، عدالت و حاکمیت توحید در جهان است.

به گزارش،خوبان،روز نهم ربیع ‌الاول، سالروز شروع امامت منجی عالم بشریت، موعود انبیاء، پایان بخش حاكمیت طاغوت و برقراری حكومت عدل الهی در سرتاسر زمین است. روز نهم ربیع، روز عید امامت و ولایت و مهدویت و غدیر ثانی و در امتداد غدیر است. اگر روز غدیر از منظر قرآن، روز اکمال و اتمام نعمت است، نهم ربیع الاول نیز روز اکمال و اتمام امامت و ولایت می باشد. اما متاسفانه برخی در این ایام نه غالبا از منظری واقع بینانه بلکه یک سویه و جهت دار درصدد دامن زدن به اختلافات مذهبی در جهان اسلام، هستند. به عبارتی به جای اینکه درصدد کشف و شناسایی حقایق و ظرفیت های عظیم این محور وحدت در امت اسلام باشند، درصدد برگزاری جشن های خاص بدون مدرک شرعی و تنها مستند بر کتب متاخر و نه کتب اصیل شیعه و تفاسیر اشتباه از حدیث رفع قلم و دامن زدن به آتش کینه مذهبی، می باشند. این چنین نگاهی، به دنبال تبدیل مهدویت و منجی باوری امت اسلام به عنوان بزرگترین محور وحدت جهان اسلام، به مساله اختلافی، هستند؛ که گناه نابخشودنی در نزد پیشگاه الهی، خواهد بود.

نهم ربیع، آغاز امامت امام عصر

بعد از شهادت امام حسن عسکری، حضرت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، دوازدهمین پیشوای شیعیان، یگانه فرزند حضرت امام حسن عسکری علیه السلام است در نهم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، به مقام امامت رسید. عید نهم ربیع الاول، عید آغاز امامت امام موعود و زیباترین طراحی و مهندسی فرهنگی برای مذهب و مکتب تشیع است چرا که شیعه پس از دو ماه و اندی حزن مقدس با جشن و سرور آغاز امامت حی و حاضر منقلب می شود. عید نهم ربیع الاول، اولین شادی مقدس و دینی پس از طولانی ترین حزن و اندوه سالیانه شیعه است و جشن نهم ربیع، بین دو ماه محرم و صفر تا عید ولادت پیامبر (در نیمه ماه ربیع الاول) قرار گرفته است و می توان آن را انقلاب عرفانی، رفتاری و فرهنگی شیعیان از عزا و حزن به فرح و سرور دانست.

نهم ربیع، آغاز امامت حضرت مهدی(عج)، امتداد عید غدیر است

اگر روز غدیر از منظر قرآن، روز اکمال و اتمام نعمت است، نهم ربیع الاول نیز روز اکمال و اتمام امامت و ولایت می باشد. از اینرو، نهم ربیع الاول و آغاز ولایت آخرین ذخیره الهی، از یک منظر، همانند غدیرخم خواهد بود -چراکه در غدیرخم، امامت و ولایت امیرالمومنین، اعلان شد ولی رسمیت و فعلیت آن به پس از رحلت پیامبر موکول گشت، هر چند آن هم هیچ گاه محقق نشد و البته این عدم تحقق تنها به معنی عدم تحقق ولایت سیاسی آن حضرت بود اما ولایت علمی، تکوینی و اجتماعی امام علی، به تحقق پیوست- ولایت علمی و تکوینی امام عصر نیز در عصر غیبت، هرچند حضرت ایشان از دیده ها غایب گشتند اما همچنان پابرجاست. بنابرایندر عصر غیبت هرچند امام حاضر، از دیده ها غایب است لکن انتفاع از امام غایب از نظر، همچون انتفاع انسان از خورشید پشت ابر، می باشد که هرچند دیده نمیشود اما باعث روشنایی و ایمنی اهل زمین، می باشد. از طرفی، همان گونه که تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیرخم آن روز را با سرور و شادی و نشاط جشن می گیرد، نهم ربیع الاول هم در مقام آخرین غدیر و در امتداد آن، جشن آغاز امامت آخرین معصوم است.

تفاوت عید غدیر و عید نهم ربیع

هرچند عید نهم ربیع، در امتداد غدیر می باشد لکن یک تفاوت اساسی با عید غدیر، در دل این روز، نهفته است و آن اینکه: نهم ربیع الاول، عید واقعی شیعه در عصر حاضر، است چرا که این آغاز به گونه ای انجام شد که بر خلاف دیگر آغازها و همچون آغاز عید غدیر خم، خطر هجوم و نابودگری ابلیس های جن و انس و جبهه باطل، را برای همیشه از امام معصوم دور کرد و حال آنکه انتفاع از امام معصوم در پس پرده غیبت -همچون خورشید پشت ابر- می باشد، لکن مردم آن زمان در صدر اسلام، از این انتفاع ظاهری، نیز بی بهره ماندند. و تحقق اراده الهی برای حاکمیت انسان کامل، به امام عصر، سپرده شد.

همچنین، در بیان تفاوت دیگر نهم ربیع با اعیاد دیگر، روز نهم ربیع، به عنوان لحظه آغاز امامت امام عصر، دارای مرتبه و جایگاهی ویژه در تاریخ آغاز امامت معصومین است، زیرا، در این آغاز که آخرین آغاز نیز خواهد بود، شاهد انتقال میراثی بس عظیم از سراسر تاریخ پیامبران و امامان به آخرین امام و نیز شاهد تحقق اراده الهی برای ایجاد حاکمیت عدل الهی در سراسر گیتی و جهان هستی، خواهیم بود که این مهم، با آغاز عید غدیرخم، اتفاق نیافتد و به آینده و به دوران حاکمیت جهانی اسلام در دوران امام مهدی، موکول گردید، و میراث تمام انبیاء و امامان، به ایشان، منتقل گردید. که این میراث، به عنوان آیینه تاریخ نبوت و امامت، محسوب میشود.

چرا جشن امامت امام عصر

ممکن است چنین پرسش شود که: ما برای امامت هیچ کدام از ائمه علیهم السلام مراسم جشن نمی گیریم چرا فقط برای امام دوازدهم، مراسم جشن و تجدید بیعت با ایشان، و جشن نهم ربیع، برگزار میشود؟ پاسخ این است که:

اولا، فرهنگ سازی برای شادی ایام الله همانند عید غدیر، عید مبعث، سالروز ولادت پیامبر اکرم(ص) و دیگر مناسبت های مذهبی ریشه در مدیریت و سیره فرهنگی اهل بیت(ع) دارد. شیعیان، هم میلاد و هم مبعث رسول الله(ص) را گرامی میدارند، هم میلاد امیر مومنان(ع) و هم عید غدیر را جشن میگیرند. بنابراین شایسته است درباره بقیه الله (ارواحنا له الفداء) نیز هم در سالروز ولادت ایشان، نیمه شعبان و هم در سالروز امامت وی، نهم ربیع الاول جشن گرفت و شادی و سرور ممدوح و مشروع کرد.

ثانیا، با توجه به اینکه امام عصر(عج)، امام حی و حاضر بوده و عهده دار زعامت و رهبری بشریت در عصر حاضر است، به این مناسبت، در سالروز آغاز امامت و ولایت این امام همام، تجدید عهد و بیعت با ایشان، صورت می گیرد، همانطور که امام صادق با دستور خواندن دعای عهد، به شیعیان، این امر مهم را یادآوری فرموده اند. بنابراین، آن امام همام، هم اکنون زنده است و دوران ما، دوران امامت اوست و آن حضرت، «امام عصر» ما است و برای اینکه دل‌ها و ذهن‌ها توجه بیشتری به آن حضرت پیدا کند و مسأله امامت در عصر غیبت، از یادها نرود و شوق انتظار در دل ها برافروخته‌تر شود، سالروز آغاز امامت آن حجت الهی را یاد می‌کنیم و جشن می‌گیریم. به خصوص با توجه به شرایط حاضر در جهان معاصر که نسبت به وجود آن حضرت، از سوی دشمنان اهل بیت، تشکیک می‌شود و «مهدی باوری» را زیر سؤال می برند، گرامیداشت این روز، تلاش برای ریشه‌ دارتر کردن این باور اسلامی و شیعی در دل‌های اهل ایمان و منتظران ظهور آن حضرت است.

ثالثا، همانطور که ذکر شد، وقتی این روز، عیدی همانند عید غدیر شد، پاسداشت و احیا و تکریم آن نیز همچون عید غدیر، شایسته خواهد بود و همان گونه که اهل بیت(ع) به احیا و فرهنگ سازی برای عید غدیرخم پرداختند، احیای این روز هم که شاهد آخرین و ویژه ‌ترین تفویض مقام امامت می باشد، لازم خواهد بود و پس از دو ماه محرم و صفر که مصداق روایت “یحزنون لحزننا” است، مصداق “یفرحون لفرحنا” همانا نهم ربیع الاول و ماه ربیع الاول است. (محمد رضایی ‏آدریانی، کتاب نهم ربیع الاول)

نهم ربیع و سالروز قتل خلیفه دوم

خاطرنشان میشود، البته جشن هایی که در نهم ربیع الاول به اسم عیدالزهرا و با استناد به تفسیر اشتباه از حدیث رفع القلم و برخلاف وحدت اسلامی، با مراسمات خلاف شرع، توسط عده‌ای انگشت شمار، برگزار میشود، صحیح نیست و حتی نهم ربیع، به لحاظ تاریخی نیز، با روز قتل خلیفه دوم، مصادف نیست؛ زیرا بنابر تصریح علمای شیعه و اهل سنت، سالروز قتل خلیفه دوم در ماه ذی الحجه رخ داده است.

ابن ادریس حلی (دانشمند شيعي و صاحب كتاب معروف السرائر) درباره تاریخ نهم ربیع می گوید: مَنْ زَعَمَ أَنَّ عُمَرَ قُتِلَ فِیهِ فَقَدْ أَخْطَأَ بِإِجْمَاعِ أَهْلِ التَّوَارِیخِ وَالسِّیَرِ.  هر کس بپندارد خلیفه دوم، در نهم ربیع کشته شده است، به اجماع صاحبان کتب تاریخ و سیره، در اشتباه است. سپس وی، تاریخ ماه ذی الحجه را صحیح دانسته، میفرماید: الإجماعُ حاصلٌ مِن الشیعةِ و أهلِ السنّةِ على ذلک. شیعه و سنی بر آن اتفاق نظر دارند. (مجلسی، بحارالانوار، ج‏۳۱، ص ۱۱۹)

بنابراین، بهتر است به جای استوار کردن عقاید مذهبی به مطالب ثابت نشده و اختلافی در دیگاه مورخین و محدثان، روز نهم ربیع الاول، به عنوان روز شکرگذاری بر نعمت ولایت امام عصر(عج) نام گیرد و شایسته است اگر، جشن هایی که در این روز برپا می شود، حتما با پرهیز از اعمالی که باعث ناراحتی قلب مبارک امام عصر می شود، همراه باشد که در راس آن، پرهیز از توهین کردن به مقدسات مذهبی دیگر مذاهب اسلامی، باشد، همانطور که دستور خدواند در قرآن کریم، نیز چنین است: وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْم‏. (سوره انعام، آیه ۱۰۸)

حدیث رفع القلم و تجویز انجام گناه در نهم ربیع

متاسفانه برخی در این ایام نه غالبا از منظری واقع بینانه و استناد علمی و حدیثی، بلکه یک سویه و جهت دار، درصدد دامن زدن به اختلافات مذهبی هستند. به عبارتی به جای اینکه درصدد کشف و شناسایی حقایق و ظرفیت های عظیم منجی گرای در امت اسلام به مناسبت این روز فرخنده، باشند، درصدد برگزاری جشن های خاص بدون مدرک شرعی و مستند بر وجود برخی از احادیث در برخی از کتب و نه کتب اصیل شیعه، علاوه بر تفسیر اشتباه از حدیث رفع القلم، خواسته یا ناخواسته درصدد، دامن زدن به آتش کینه های مذهبی و تبدیل مهدویت و مساله منجی امت اسلام که به عنوان بزرگترین محور وحدت جهان اسلام، می باشد، به مساله اختلافی، هستند؛ که صدالبته گناه نابخشودنی در نزد پیشگاه الهی، خواهد بود. طبق همین، آیت الله بهجت درباره برخی از رفتارها به نام عیدالزهرا در روز نهم ربیع، فرمودند:

” چه بسا … این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند، گردد. در این صورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود.” (ر.ک: رخشاد، کتاب در محضر بهجت)

مستند این افراد، حدیث رفع القلم، می باشد که دو اشکال اساسی دارد:

۱- مخالفت با قوانین و سنن الهی: خداوند در سوره زلزال می فرماید: فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ. وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَه‏. (سوره زلزله، آیه ۷-۸) پس هرکس به اندازه ی ذره ای خوبی کند آن را خواهد دید و هرکس به اندازه ذره ای شر انجام دهد آن را می بیند.

۲- تناقض با دیگر سخنان أئمه معصوم: در حالیکه آن بزرگواران در دیگر سخنانشان این طور می فرمایند: مَا مِنْ نَكْبَةٍ تُصِيبُ الْعَبْدَ إِلَّا بِذَنْب‏. (کلینی، کافی، ج ۲، ص ۲۶۹). هیچ زشتی به بنده نمی رسد مگر به خاطر گناه. و یا اینکه می فرمایند: وَ لَا تُنَالُ وَلَايَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ. (شیخ صدوق، صفات الشیعۀ، ص ۱۳) به ولایت ما نتوان رسید جز با اعمال نیک و پرهیزکاری و دوری از گناه.

بنابراین، اوّلًا: روایتی با عنوان رفع قلم در آن ایّام مخصوص، در منابع معتبر نداریم. ثانیاً: بر فرض، چنین حدیثی باشد (که نیست) چون مخالف آیات قرآن و سنّت پیامبر است، چنین روایتی قابل پذیرفتن نیست، و از طرفی حرام و گناه در هیچ زمانی مجاز نیست، و نباید به نام مقدّس اهل بیت(علیهم السلام)، مجالس مشتمل بر گناه تشکیل داد. حدیث رفع قلم، مخصوص به کودکان نابالغ و دیوانه‌ها و حالت خواب است، و معاذ الله که ائمه معصومین(علیهم السلام) اجازه ارتکاب گناه به افراد در این ایّام یا غیر این ایّام داده باشند؛ و بر فرض اعتبار حدیث رفع القلم، معنای حدیث این است که اگر کسی لغزشی از او سر زد، خداوند او را می‌بخشد، نه این که عمداً آلوده گناه شود. ثالثاً: تولّی دوستان اهل بیت عصمت(علیهم السلام) و تبرّی از دشمنان آنها، جزء ارکان مذهب ماست؛ لکن تولّی و تبرّی راههای صحیحی دارد، نه این راههای خلاف، و نباید کاری کرد که شکاف در صفوف مسلمین بیفتد. (آیۀ الله مکارم شیرازی)

و از همه مهمتر، استناد به حدیث رفع القلم، مجوز ارتکاب گناه نیست، بلکه چنین کاری در قرآن، همردیف عمل قوم لوط، می باشد. و حاشا که شیعه که باید زینت اهل بیت باشد، به چنین صفات و القابی، آلوده شود. خداوند در سوره عنکبوت آیه ۲۹ در بیان داستان قوم لوط می‌فرماید که آنها سه گناه بزرگ داشتند؛ اول اهل لواط بودند، دوم راهزنی می‌کردند و سوم اینکه در مجالسشان (حتی به شوخی)، سخن زشت و ناروا بر زبان می‌راندند، أَ ئنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ وَ تَقْطَعُونَ السَّبِيلَ وَ تَأْتُونَ فىِ نَادِيكُمُ الْمُنكَرَ  فَمَا كاَنَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُواْ ائْتِنَا بِعَذَابِ اللَّهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِين‏ (سوره عنکبوت، آیه ۲۹) وقتی خداوند افعال و حرف‌های زشت ایشان در میهمانی‌هایشان را هم‌ردیف دو گناه بزرگ دیگرشان می‌شمارد، تکلیف روشن است. در بعضى از تواريخ آمده قوم لوط، فحشهاى ركيك و كلمات زشت و زننده رد و بدل مى‏كردند، با كف دست بر پشت يكديگر مى‏زدند قمار مى‏كردند، بازيهاى بچه‏گانه داشتند، …، انواع آلات موسيقى را به كار مى‏بردند، و حتى در حضور جمع بدن خود را برهنه و گاه كشف عورت مى‏كردند! (محدث قمی، سفینۀ البحار، ج۲، ص ۵۱۷)

دیدگاه مراجع شیعه نسبت به طرح اختلافات مذهبی در نهم ربیع

به عنوان حسن ختام، ضروری است دیدگاه علمای شیعه، درباره طرح اختلافات مذهبی، مطرح شود تا برخی از شیعیان ناآگاه که متاثر از برخی از مجلات، نشریات و شبکه های ماهواره‌ای تشیع انگلیسی، هستند، به اشتباه خویش، واقف شوند و در مسیر صحیح قرار گیرند (برای آگاهی بیشتر: مسائلی، نهم ربیع، جهالت ها و خسارت ها)

مقام معظم رهبری: حضرت فاطمه زهرا، راضی نیست

مقام معظم رهبری: «بعضی دارند به نام فاطمه زهرا این کار را می‌کنند، در حالی‌که فاطمه زهرا سلام الله علیها، راضی نیست … آن وقت یک نفری که معلوم نیست تحت تأثیر کدام محرکی واقع شده، به نام شاد کردن دل فاطمه زهرا، کاری کند که دشمنان حضرت زهرا را شاد کند … این دفاع از شیعه نیست؛ این دفاع از ولایت نیست، اگر باطنش را بخواهید، این دفاع از آمریکاست؛ این دفاع از صهیونیست‌هاست». (سایت مقام معظم رهبری)

آیۀ الله سیستانی: ايجاد تفرقه حتي به اندازه يك كلمه، هم جايز نيست

آیه الله سیستانی: « به شما خوشامد مي گويم كه به نجف آمديد … بعد از تعرض به مرقد عسكريين (عليهما السلام) همه شيعيان را به آرامش دعوت كردم و از آنها خواستم كه واكنشي نشان ندهند و گفتم كه اين اقدام از طرف اهل سنت نبوده است. من اطمينان دارم كه ريشه تفرقه افكني در خارج است. من [ در زمان طلبگي ] نزد شيخ احمد الراوي كه از علماي اهل سنت در سامرا بود درس خواندم و به ذهنم خطور نكرد كه ايشان پيرو مذهب ديگري بودند. همچنين به برخي از پزشكان كه از اهل سنت بودند مراجعه مي كرديم و چون ما از طلاب علوم ديني بوديم از ما پول ويزيت نمي گرفتند و اصلا فكر نمي كردند كه ما شيعه هستيم يا سني. … بايد بر مشتركات تمركز كنيد و دليلي ندارد به مسائل اختلافي بپردازيد. مشاركت كردن در ايجاد تفرقه حتي به اندازه يك كلمه يا نصف كلمه جايز نيست. واجب است كه از ادبيات تشنج آفرين پرهيز شود» (بخشهايي از بيانات آيۀ الله سيستاني در جمع علماي شركت كننده در كنفرانس وحدت در نجف اشرف)

آیه الله وحید خراسانی: به عیادت و ملاقات اهل سنت بروید

آیه الله وحید خراسانی: «هركس شهادت به وحدانيت خداوند متعال و رسالت خاتم الانبياء (صلي الله عليه و آله)، بدهد مسلمان است، و جان و عرض (آبرو) و مال او مانند جان و عرض و مال كسي كه پيرو مذهب جعفري مي باشد، محترم است. وظيفه شرعي شما آن است كه با گوينده شهادتين هرچند شما را كافر بداند به حسن معاشرت رفتار كنيد، و اگر آن ها با شما به ناحق رفتار كردند، شما از صراط مستقيم و عدل منحرف نشويد. حتي اگر كسي از آنان مريض شد به عيادت او برويد. اگر از دنيا رفت به تشييع جنازه او حاضر شويد. و اگر حاجتي به شما داشت او را برآوريد و به حكم خدا تسليم باشيد كه فرمود: وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‏ أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‏ (سوره مائده، آیه ۸) دشمني با گروه ديگر وادارتان نكند كه عدالت نورزيد، عدالت ورزيد كه به تقوي نزديك تر است.» و به فرمان خداوند متعال عمل كنيد كه فرمود: وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقى‏ إِلَيْكُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِنا (سوره نساء، آیه ۹۴) و به كسي كه اظهار اسلام مي كند نگوييد مسلمان نيستيد»

آیۀ الله بهجت: چه بسا، در خون شیعیان، شریک شوید

آیه الله بهجت: «و من قاطع هستم به اینکه اهل استدلال و ایمان اگر بخواهند … نه سبی، نه طعنی، نه شتمی، هیچ کدام لازم نیست. بلکه استدلال و برهان، مهم‌تر است و ممکن است ـ خدا می‌داند ـ چقدرها را داخل در حق بکند. از این مطلب غافلند … چرا از این [استدلال کردن] غافلید، این مقدم است بر اینکه مجلس تهیه بکنید … ممکن است این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند، گردد. در این صورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود، ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود» (رخشاد، در محضر بهجت ج ۱، ص ۱۳۸)

نکته پایانی

نهم ربیع الاول، سرآغاز روزگار رهایی و عصر نجات و خلاص بشر از ظلم و بی‌عدالتی و استكبار است و در حقیقت باید گفت از امروز، تاریخ پربركت و نوین عصر مهدوی آغاز می‌شود. از وظایف بسیار مهم شیعیان در عصر غیبت،‌ شكر این نعمت بزرگ است كه هر چه بیشتر و گسترد‌ه ‌تر ظهور داشته باشد که آثار مفید و بركات آن موجب قرب الهی و نشان از حیات و زنده بودن جامعه مهدوی دارد. و صدالبته، مسیر همه جوامع به سوی این جامعه و آرمان شهر مهدوی، خواهد بود و رسیدن بشر به این جامعه، سنّت الهی و قاعده تخلّف ‌ناپذیر است، وَ نُريدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثين. (سوره قصص، آیه ۵) و امید است در سال های نزدیک، سرآغاز روزگار رهایی و عصر نجات و خلاص بشر از ظلم و بی‌عدالتی و استكبار و جبهه باطل، و تشکیل حاکمیت جهانی عدل، عدالت و توحید، باشد. انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا.

یوم ‌الله نهم ربیع ‌الاول، سالروز آغاز امامت قائم آل محمد خاتم الاوصیا بقیة ‌الله الاعظم و روز تجدید میثاق با آن امام همام و اهداف و آرمان‌های بلند اوست، روزی که در امتداد غدیر است، شایسته است عاشقان مهدوی و منتظران منجی بشریت در هر کجا هستند به ویژه در کشورهای اسلامی و بالاخص در این مرز و بوم که ایران، شیعه خانه امام زمان(عج) است، با مراسمی ویژه با پاسداشت این روز بزرگ و عیدالله اکبر همت گمارند. همچنین، امید است که همه افراد به ویژه شیعیان حضرت ولی عصر عجل الله با تهذیب نفس و حرکت در مسیر ارزش های الهی بتوانند پیروان راستین آن حضرت بوده و زمینه را برای فرج آقا و مولای خود فراهم کنند.

نهم ربیع الاول؛ آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور، بیعتی دوباره به بلندای دعای عهد در طول تاریخ، برای تحقق جامعه عدل مهدوی و حاکمیت جهانی اسلام و تجلی اراده مستضعفین عالم و نابودی جبهه استکبار و باطل و تحقق عدل، عدالت و حاکمیت توحید است. نهم ربیع الاول، سالروز آغاز امامت دوازدهمین حجت الهی و تجدید عهد با مهدی موعود(عج) در غدیری دیگر است. و شایسته است این ایام، از نهم تا هفدهم ربیع الاول را به عنوان “دهه امامت و رسالت” نامگذاری شود. چراکه وجود مبارک خاتم انبیاء، حضرت محمد و نیز وجود مبارک خاتم اوصیاء، حضرت مهدی موعود، به عنوان دو محور وحدت جهان اسلام، در تمام اعصار و قرون بوده و خواهند بود.

منبع :صراط نیوز

انتهای پیام/365


مطالب مرتبط:
نظرات بینندگان

نظری ثبت نشده است

  ارسال دیدگاه

  توجه نمایید
  • در زمینه‌ی انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
  • لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
  • «خوبان خبر» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
  • خوبان خبر از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
  • نظرات پس از تأیید مدیر بخش مربوطه منتشر می‌شود.
  • تنها خالی نماندن متن دیدگاه الزامی است.
  • telegram khoobankhabar

    telegram khoobankhabaradvads