این متهمان مدعی

حالا وزیر آموزش و پرورش سابق هم پته عده‎ای را روی آب ریخته و ملت مظلوم را متحیر و انگشت به دهان باقی گذاشته است. این وزیر محترم درباره اوضاع «پاک‎ترین دولت تاریخ ایران» فرموده‎اند: «بنده وزیر آموزش و پرورش بودم. یک روز «معاون حقوقی و مجلس» وقت رئیس جمهوری، بدون اطلاع قبلی به دفتر من آمد. من خوشحال شدم بالاخره کسی از طرف دولت به وزارتخانه سر زده، بعد چاق‎سلامتی ایشان گفت: پول بده به من تا مجلس را بخرم! بنده خندیدم و گفتم: منظورتان تعامل با مجلس و حوزه کاری‎تان است؟ او گفت: نامرد دارم به تو می‎گویم پول بده!»

باری وزیر می‎گوید؛ آموزش و پرورش و پول؟ اما طرف مقابل  تأکید می‎کند: «من هماهنگ کردم بعد آمدم سراغ تو!» عاقبت وزیر پولی نمی‎دهد و آن معاون دولتی از آنجا دست خالی می‎رود. پس جای تعجب نیست که هنوز چندماه از دولت مانده، این وزیر دست به سر می‎شود و بعدی جایش را می‎گیرد. لابد کسی که نامرد نباشد، باید برای هر کسی که پیغامی با این اهمیت بیاورد فوری سرکیسه را شل کند! آن وقت امثال بنده منتظریم تا ببینیم تکلیف دانش‎آموزان «شین آبادی» چه می‎شود! معلوم است وزرا عذرخواهی بلد نباشند، چرا‎که لابد پولش را قبلا نقدی حساب کرده‎اند! باز دوستان تکذیبیه‎ای دادند و وزیر سابق را نواختند. آقای دکتر علی احمدی بر حرفش اصرار دارد و از سوی دیگر مردم حالا معنی این تکذیبیه‎ها را می‎دانید چه چیز در این فساد تأسف‎بار آدم را دق‎مرگ می‎کند؟

بازی بعضی‎ها با شعور مردم که همچنان سر در برف کرده و خود را «پاک‎ترین دولت تاریخ ایران» می‎نامند. وقتی همین جناب معاون که هماهنگ می‎کند و از نامزدها پول می‎گیرد تا در مقام کارچاق‎کن، به برنامه‎هایش لطمه‎ای نخورد، مدعی می‎شود که این دولت از عهد مادها تا امروز، برنامه‎محورترین دولت تاریخ ایران بوده است! البته راست هم می‎گوید؛ برنامه‎هایی تا این حد بزرگ که: نامرد! پول بده تا مجلس را بخرم! انصافا که این مسأله از هیچ دولتی از عهد مادها در این کشور سابقه نداشته، چه بسا در جهان سابقه نداشته!

با کمال تأسف علاوه بر دولت، این‎جا پای متهم دیگری در میان است. در مجلس چه آن معاون چیزی و چه کسانی را خریده بوده است؟ اگر نمایندگانی در آن‎جا هستند که قابل خرید و فروش هستند، چطور از فیلتر شورای نگهبان گذشته و وکیل ملت شده‎اند؟

باری به گمان من دولت بعدی در این خصوص وظیفه سختی دارد و قوه قضائیه نیز در نیمه دوم سال ‎جاری، بسیار روزها و دادگاه‎های شلوغی را خواهد داشت. باید هم از باند ورشکستگان ایران و کارچاق‎کن‎های دولت و جریان انحراف که در مقام مدیر با پول مردم به امیال یک نفر خدمت کردند، نسق بکشد و هم تکلیف این افتضاحات پاک‎ترین دولت تاریخ ایران را معلوم سازد!

این مطلب را درحالی می‎نویسم که لحظه‎ای پیش شورای نگهبان اسامی هشت نامزد تأیید صلاحیت شده نهایی را اعلام کرد و ناگهان فضای مجازی و رسانه‎های گوناگون دیگر پر شده از خبر ‎فوری و گمانه‎زنی‎های رنگارنگ. در این حال نوشتن از دیگر دغدغه‎ها کمی سخت است، اما نکته‎ای که برآنم نقل کنم آنقدر فکر و ذهنم را مشغول کرده که حالا هم رهایم نمی‎کند، بی‎گمان شما هم گاه و بیگاه اخبار ورزشکاران و قهرمانان ایرانی را شنیده‎‎اید که کشور خود را رها کرده و به تیم ملی کشور دیگری پیوسته‎اند، خبر آشنایش در کشتی بود و کشتی‎گیرانی که به «باکو» رفتند و زیر پرچم آذربایجان در مسابقات جهانی کشتی گرفتند. دردشان هم کمبود امکانات و بی‎توجهی مسئولان بود.

باری در آخرین خبر از این دست، «احسان حدادی» قهرمان پرتاب دیسک کشورمان و نایب قهرمان المپیک، گفته است دیگر برای ایران مسابقه نمی‎دهم. او نیز به تندی از بی‎مهری مسئولان و کمبود امکانات برای خودش و رشته‎اش گفته است. من نمی‎فهمم ربط نبود امکانات با تغییر ملیت و رها کردن خاک پدری و رفتن به زیر بیرق بیگانه چیست. حب وطن از ایمان است، آدم که نمی‎تواند ایمانش را به خاطر نبود امکانات و ضعف مدیریت عده‎ای ترک کند. ضمن آن‎که همه باید یادمان باشد، ایران افتخار همه‎مان است، نه هرکدام از ما لزوماً افتخار ایران؛ چنان‎که تهدید کنیم افتخار را از این خاک دریغ خواهیم کرد!

لذا «برای ایران مسابقه نمی‎دهم» از آن حرفها است، این از این! از سوی دیگر اما همین امشب (سه‎شنبه31/2/92) جناب سردار رویانیان در رسانه ملی از ورود پول‎های کلان به فوتبال ایران که خود ایشان نیز از متهمان بوده و هست، گلایه کردند. ایشان فرمودند یک تیم صنعت 5/8 میلیارد تومان برای جذب سه بازیکن و مربی‎شان پول خرج کرده است. سپس تأکید کردند این پول‎ها را بی‎شک از جیب‎شان نمی‎دهند… بله ما هم می‎دانیم پول صنعت و بیت‎المال و در خوش‎بینانه‎ترین حالت، پول و سهامداران‎شان را مدیران صنعتی به پای فوتبال بیمار فعلی می‎ریزند. بدیهی است نه مردم راضی‎اند اگر بیت‎المال باشد و نه سهامداران اگر سود آن‎ها. با این حال معلوم نیست این پول‎ها را چه کسی با این حجم به این تیم‎ها سرازیر می‎کند. این‎ها از چه کسی برای این شیرین‎کاری ها اجازه می‎گیرند.

همه می‎دانیم و می‎دانید که این تیم‎ها دولتی‎اند، اگر مدیران پاک‎ترین دولت تاریخ اجازه چنین دخل و تصرف‎هایی را داده و می‎دهند، لااقل این پول بادآورده‎ را به سمت درست هدایت و در جای لازم هزینه کنند. بقیه ورزش‎ را هم ببینند تا احسان حدادی و کشتی‎گیران ما از شدت بی‎توجهی و نبود امکانات، با مدال‎های آبرومندی که گرفته‎‎اند، آن‎قدر عذاب نکشند که عطای پرچم سرزمین‎شان را به لقایش ببخشند. آخر یکی بگوید این‎همه هزینه در فوتبال چه نفعی برای این سرزمین داشته‎است. اگر آن‎ها قهرمان المپیک می‎شوند، فوتبال که تا چهارمی آسیا هم به زور خودش را رسانده است. با این‎همه هزینه چرا هنوز وقتی با لبنان هم بازی داریم باید تن و بدن مردم بلرزد؟!

به گمان من، نفع عده‎ای در همین بده و بستآن‎های فوتبال است و هرچه این ارقام نجومی‎تر شود، آن‎ها هم نمد بیشتری برای کلاه‎شان پیدا می‎کنند. رئیس بعدی هر که هست باید از هم اکنون خودش را برای مبارزه با این مافیا و برخورد متوازن با حوزه‎های مختلف ورزشی آماده کند و جداً این وضع تأسف‎بار قابل ادامه دادن نیست، آن از لیگ یک و زد و بند‎ها و فسادی که داد همه را درآورده و این هم از لیگ برتر و آتش زدن پول مردم در تیم‎های صنعتی کارخانجاتی که اغلب مدعی کمبود نقدینگی و بی‎پولی و… هستند و گاه کارگران‎شان مدت‎هاست حقوق و دستمزد کار طاقت‎فرسایشان را نگرفته‎‎اند.

محمد حسین جعفریان- هفته نامه پنجره