کد خبر: 183533 - تاریخ: سه‌شنبه، 26 فوریه 2019 - 09:40

حجت‌الاسلام مسعود محمدزاده:

از مادر ، برای مادر …

درد مادری تنها درد زادن نیست. مادری درد عشق کشیدن است و عشق گاهی خنجری دارد به نام فراق، زهری دارد به نام مرگ، دردی دارد به نام سکوت.

به گزارش خوبان، حجت‌الاسلام مسعود محمدزاده ( نویسنده ، پژوهشگر و تهیه کننده ) در یادداشتی نوشت: گاهی از اجبارگریزی نیست. مجبوری در برابرقوانین دنیای طبیعی سر خم کنی و بگویی چشم ؛ مجبوری در خانه ات را رو به بهار و تابستان و پاییز و زمستان باز بگذاری. مجبوری در برابر مرگ بگویی تسلیم.

مجبوری در برابر بلاهایی که سر زده می آید و زندگی ات را به هم می ریزد، بگویی تسلیم. مجبوری در برابر درد بگویی تسلیم. به غم بگویی خوش آمدی و به عشق بگویی ( کَرَم نما و فرود آ که خانه ، خانه توست ) تا عشق با همه خوبی ها و بدی هایش در خانه دلت قدم بگذارد.

تو اختیار دار زندگی خودت هستی؛ یعنی اختیار این را داری که از مهمان های نا خوانده زندگی ات چگونه پذیرایی کنی، ولی مجبوری آنها را به خانه ات راه بدهی؛ مجبوری قد بکشی، بزرگ شوی وعشق را با همه ابعادش بپذیری.

عشق ظاهر وسوسه انگیزی دارد. مار خوش خط و خالی ست عشق.ا ول در خانه دلت میهمان می شود و بعد سراسر وجودت را ازآن خود می کند. یک روز چشم باز می کنی و می بینی چیزی جز عشق در تو نیست.چشم باز می کنی و می بینی مادر شده ای. مادر پدرت، مادر مادرت، مادر دوستان و همسالان و جامعه ات.حتی اگر فرزندی به دنیا نیاورده باشی ، حس و حال مادری همه رگ و ریشه ات را تسخیر می کند.

درد مادری تنها درد زادن نیست. مادری درد عشق کشیدن است و عشق گاهی خنجری دارد به نام فراق، زهری دارد به نام مرگ، دردی دارد به نام سکوت. چقدر تا به حال سکوت کرده ای مادر؟ چند بار خم به ابرو نیاورده ای مادردر برابر عشق؟چند بار عشق خنجرش را در جانت فرو کرده و زهرش را در کامت ریخته و تو دم نزده ای و زبان به شکوه نگشو ده ای مادر ؟

بعد از همه این حرف و حدیث ها، بگو بدانم چگونه می شود هم مادر بود و هم خودرا از یاد نبرد؟ چرا که فرزندان جامعه من، هنوز آن قدر بزرگ نشده اند که شخصیت و نیاز های مادر را به رسمیت بشناسند.

فرزندان جامعه من هنوز سنتی فکر می کنند و به این گمان اند که مادر؛ یعنی شمعی که می سوزدو آب می شود، یا شعله ای که بر می آید و فرو می نشیند، یا گلی که عطر زندگی دارد و پژمرده یا پرپر می شود.

فرزندان جامعه من، مادر را فقط برای مادری کردن می خواهند. بشوید، بپزد، غباروبی کند و با همه این کارهای ریز و درشت، به همه مهر بوزد.

 فرزندان جامعه من ، خودخواه و بی خبر شده اند. خیرشان گاهی به مادرشان هم نمی رسد . آن وقت است که عشق با همه دردهایش آدمی را از پا در می آورد.

زمانه قمر در عقربی شده ؛ فرزندان جامعه من، سرشان شلوغ اختیارها و اجبارها و دردها و عشق های خودشان است. آنها سعی می کنند از پیله سنت بیرون بیایند. می خواهند با تکیه به عقل زندگی کنند، ولی گاهی عقلشان قد نمی دهد به تو، و تو تنها می مانی. نه هم زبانی، نه همدلی، نه همراهی.

ببخش مادر… این همه تنهایی را که فرزندان به تو تحمیل می کنند، و مانند همیشه برای فرزندانت دعای خیر بخوان.بگذار مثل همیشه، خیر تو به انها برسد.

راستی روزت که نه ، همه روزت مبارک.

 

پایگاه خبری تحلیلی خوبان خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

انتهای پیام/۳۳۸۹


مطالب مرتبط:
نظرات بینندگان

نظری ثبت نشده است

  ارسال دیدگاه

  توجه نمایید
  • در زمینه‌ی انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
  • لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
  • «خوبان خبر» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
  • خوبان خبر از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
  • نظرات پس از تأیید مدیر بخش مربوطه منتشر می‌شود.
  • تنها خالی نماندن متن دیدگاه الزامی است.
  • telegram khoobankhabar

    telegram khoobankhabaradvads