ورود فاضلاب به رودخانه های خمام زیبایی شهر را با خطر و چالش جدی مواجه کرده است

اساساً یک سری سؤال هنوز برایم مبهم مانده و اولینش این است که در قرن 21 با این همه تغییر و تحول در سبک زندگی مردم و هزاران کتب و مقالات روان شناسی و راه کارهای مدیریتی و وجود هزاران سازمان های مردم نهاد و هم چنین میلیون ها جریده و پایگاه های اجتماعی که روز به روز مردم ما را به مدرن ترین مسائل روز نزدیک تر کرده است چرا هم چنان در گذشته زندگی کرده و به سبک قرون وسطائی رفتار می کنیم.

چندی پیش و در همین ایام تعطیلات نوروز 97 خانواده ای به ظاهر از طیف مرفهین بی درد جامعه را دیدم که دو کیسه زباله مشکی را از شیشه اتومبیل چند صد میلیونی خود در رودخانه نزدیک جفرود رها کردند. مسلماً این عزیزان سفرهای خارجی و خصوصاً اروپائی هم داشته اند و مطمئناً هرگز به خود این اجازه را نمی دهند که رفتار خارج از عرف آن منطقه انجام دهند و چه بسا بعد از بازگشت حتماً در میهمانی های دورهمی و شبکه های مجازی خود از تمیزی خیابان ها ی اروپا و رفتارهای متمدنانه مردم آن دیار و نحوه مدیریت مسئولین صحبت می کنند و … نکته جالب اینجاست با اینکه بشریت در حال تغییر دادن آب و هوای زمین، دسترسی به آب شیرین و ترکیب شیمیایی اقیانوس ها و زیستگاه گونه‌های دیگر است ما هنوز باید نگران باشیم که مردم زباله هایشان را در طبیعت رها نکنند.

باید توجه داشته باشیم مسائلی که امروزه در کشورهای جهان اول حل شده و دیگر معضل به حساب نمی آید یک شبه ایجاد نشده، بلکه سالیان سال است که بشر اشتباهاتی را مرتکب شده و به مرور آن را اصلاح کرده است. اما هنوز نتوانستم درک کنم چرا اشتباهاتی که دیگران در گذشته انجام داده اند و به یک سبک درست در زندگی دست پیدا کرده اند را نمی شود الگو قرار داد و باید همچنان در جا بزنیم. متأسفانه این اشتباهات امروز هم تکرار می‌شود و آسیب آن در آینده بیشتر خواهد شد و هنوز در این مورد نتوانستیم نگاه آینده نگری داشته باشیم. به خصوص در مورد حفظ محیط زیست که امروز نتایج و آسیب‌های آن بیش از پیش بروز کرده است.

ورود فاضلاب های خانگی، پساب های صنعتی، شیرابه های زباله و همچنین تخلیه زباله های بیمارستانی در رودخانه های خمام، نه تنها آسیب جدی به مزارع کشاورزی و حیات آبزیان وارد می کند در کنار این ها، زیبایی این منطقه را نیز با خطر و چالش جدی مواجه کرده و چهرۀ کریهی به آن داده است.

بدون تعارف باید قبول کنیم ما مردمانی هستیم که تا کاری به مرز هشدار و بحران نرسد اقدام عاجلی صورت نخواهیم داد و این رفتار به خوبی در همه ما، چه مردم و چه مسئولین پیداست و ظاهراً پیام زیبای پیشگیری بهتر از درمان در حد شعار باقی مانده و فرهنگ سازی و از این دست واژه های قشنگ بیشتر به درد تبادل در شبکه های مجازی می خورد تا مدعی روشنفکری شویم و بگوئیم ما هم بله… اما چه سود که به سان عالمان بی عمل و ناصحان نصیحت گو، فقط می خواهیم بعضی از کارها را دیگری انجام دهد.

شهروندان عزیز حفظ رودخانه‌ها با حفظ حیات بشر عجین شده و همه موظف هستیم در نگهداری و حفظ آن به عنوان انفال و بیت‌المال کوشا باشیم و آن را یک وظیفه عمومی بدانیم و آگاه باشیم که رودخانه‎ها محل تخلیه نخاله‎های ساختمانی و زباله‏ها نیست و برای این کار مکان‎های مناسب تعیین شده است. باید بپذیریم رودخانه های خمام و روستاهای اطرافش در معرض تهدید زباله قرار دارند و دچار بیماری صعب العلاجی شده اند که نیازمند درمان فوری و اورژانسی می باشد و با پرت کردن کوچکترین زباله در آن هر چه زودتر مرگش را نزدیک تر خواهیم کرد.

مسئولان محترم اجرائی و فرهنگی خمام؛ سروران عزیز؛ بنا نداریم به مواد قانونی اشاره کنیم، چرا که واقفیم بهتر از هر شخصی به این مواد مسلط می باشید. پیوستن به گروه های مردم نهاد و گرفتن چند عکس یادگاری، شاید فی نفسه برای شروع یک کار فرهنگی، مناسب به نظر آید اما علاج کار نیست، مدیریت بحران، فقط آمادگی برای سیل و برف و شرایط نامناسب جوی نیست، باور کنید با وضعیتی که رودخانه های خمام در آن قرار دارند هم اکنون در مرحله بحران و هشدار هستیم. باور کنیم کار از فرهنگ و فرهنگ سازی گذشته است و می شود آن را به زمان بهتری موکول کرد.

امروزه باید به دنبال نسخه شفا بخشی باشیم که این بیمار نزار را دوباره احیا کنیم که جز با یک یا علی(ع) شما و همراهی مردم امکان پذیر نخواهد بود. مطمئن باشید اگر مردم فهیم خمام رفتارهای عملی شما را ببینند تا آخرین لحظه پا به پای شما صادقانه کمک خواهند کرد تا این بحران را هم پشت سر بگذاریم، چه اینکه همواره این مردم موقعیت شناس بارها ثابت کرده اند در بدترین شرایط، کنار شما خواهند ایستاد.

انتهای پیام/6161